Huisdieren kunnen lijden aan scheidingsconflicten, bijvoorbeeld wanneer hun baasje vertrekt of overlijdt, of wanneer ze worden achtergelaten in een kennel.
Om dit beter te begrijpen, kunnen we opnieuw naar dieren in de natuur kijken. De natuur heeft een ingenieus mechanisme ontwikkeld om dieren te helpen wanneer ze verdwalen of de kudde uit het oog verliezen. Wanneer een dier zich in een onbekende omgeving bevindt, zoals bij het verlies van de vertrouwde kudde, wordt dit proces gestuurd door de relais van de nierverzamelbuizen, die zich in de hersenstam bevinden.
Het dier begint dan onmiddellijk vocht vast te houden. Dit mechanisme zorgt ervoor dat het dier meer tijd heeft om de kudde terug te vinden, omdat het met extra vocht langer kan overleven. Een uroloog zou dit echter niet op deze manier interpreteren en zou eerder een diagnose stellen zoals “anurie” of “oligurie” (verminderde of geen urineproductie).
Wanneer beide relais van de nierverzamelbuizen zijn betrokken, raakt het dier gedesoriënteerd en begint het instinctief in cirkels te lopen. Deze constellatie heeft als biologisch doel om ervoor te zorgen dat het dier gevonden kan worden, zonder nog verder af te dwalen.
Het is interessant om op te merken dat veel ouderen met de diagnose Alzheimer, eenmaal opgenomen in een verzorgingstehuis waar ze zich in een onbekende omgeving bevinden, plotseling beginnen rondjes te dwalen. Helaas wordt dit gedrag vaak verkeerd geïnterpreteerd door medische professionals. De geriater kan bijvoorbeeld zeggen: “De situatie verslechtert nu wel heel snel” of “We denken aan dementie.” Dit laat zien hoe weinig we soms begrijpen van de complexe biologische reacties in ons lichaam.
Het is opvallend dat ook oudere mensen, die als het ware ‘leden van de roedel’ zijn, vergelijkbaar geheugenverlies kunnen ervaren wanneer ze plotseling gescheiden worden van hun levenspartner, dierbare vriend(in) of familielid.
In deze leeftijdscategorie worden dergelijke symptomen vaak aangeduid als tekenen van de ziekte van Alzheimer. De diepgewortelde angst, die vaak jarenlang aanwezig is, kan ervoor zorgen dat de diagnose zelf als een extra scheidingsconflict wordt ervaren, omdat men nu vreest het contact met geliefden te verliezen. Deze angstige gevoelens dragen niet bij aan het welzijn van de persoon, maar er speelt nog meer mee.
Wanneer we leren om biologisch te denken en te leven volgens de natuurlijke codering van onze hersenen, kunnen de mogelijkheden voor onze kinderen onbegrensd worden en kan de kwaliteit en levensduur van ons eigen leven aanzienlijk verbeteren.
Helaas wordt ons dit niet geleerd. De standaard leerboeken van gecontroleerde uitgevers en de protocollen van verzekeraars houden ons collectief in een wurggreep. Zolang dit het geval is, blijven we in de jeugd- en ouderenzorg water naar de zee dragen, terwijl farmaceutische bedrijven er wel bij varen.
Bestudeer de website van Caroline Markolin, PH.D.
– LearningGNM.com
– Arjen Lievers
– Dr. Geerd Ryke Hamer
Dikke kus,
Michele en Anika